تشویق کودکان به برداشتن اولین قدم ها یا ترغیب توانایی آن ها برای یادگیری یک بازی جدید به بچه ها کمک می کند تا برای کشف و آموختن درباره ی محیطشان تمایل پیدا کنند. بگذارید کودکان در محیطی امن، که صدمه ای به آن ها وارد نشود، بازی کنند و چیز هایی کشف کنند. گاه گاهی با لبخند زدن و صحبت کردن به آن ها اطمینان ببخشید و در فعالیت آن ها شرکت داشته باشید. توجه شما در به وجود آوردن اعتماد به نفس و عزت نفس آن ها موثر است.

 

 

اطفال به اهداف واقع بینانه ای نیاز دارند که آرزوهای آن ها را با توانایی هایشان مطابقت دهد. بچه های بزرگ تر به کمک شما می توانند فعالیت هایی را انتخاب کنند که توانایی های آنها را بیازماید و اعتماد به نفس شان را زیاد کند.

 

 

شکست هایتان را از کودکان پنهان نکنید. برای آن ها مهم است که بدانند همه ی ما اشتباه می کنیم. این مسئله بسیار اطمینان بخش است که بدانند بزرگترها بی نقص نیستند.

 

 

اگر بچه ای در یک بازی می بازد یا از امتحانی رد می شود، باید توجه کنید که احساس او درباره ی این موقعیت چیست. کودکان ممکن است مایوس شوند و نیاز به گفت و گویی تحرک بخش داشته باشند. صبر کنید وقتی آمادگی داشتند، با آن ها گفت و گو کنید و به آن ها اطمینان خاطر ببخشید.

 

بچه ها را تشویق کنید که نه تنها تمام تلاش خود را به کار گیرند و کار را به بهترین وجه انجام دهند، بلکه از پیشرفت کار نیز لذت ببرند. فعالیت های جدیدی را که به کودکان، اعتماد به نفس و مهارت های تازه را آموزش می دهد، امتحان کنید.

 

 

بازی برای بچه ها فقط سرگرمی نیست. زنگ تفریح برای رشد آنان به اندازه ی غذا و مراقبت مهم است. زنگ تفریح به کودکان کمک می کند خلاق باشند، مهارت های حل مشکلات را بیاموزند و کنترل شخصی را یاد بگیرند. بازی های سخت که شامل دویدن و فریاد زدن هستند، نه فقط تفریح محسوب می شوند، بلکه به بچه ها کمک می کنند از نظر جسمی و روانی سالم باشند.

 

 

بعضی وقت ها برای بچه ها مهم است که زمانی را با همسالان خود بگذرانند. کودکان از طریق بازی با دیگران، توانایی ها و ضعف های خود را کشف می کنند و یاد می گیرند که با دیگران کنار بیایند. برنامه ی مناسب برای بچه ها از طریق همسایه ها، گروه های اجتماعی محلی، مدارس، پارک محل خود در نظر بگیرید.

 

 

کودکان نیاز دارند که علاوه بر همسالان با والدین خود بازی کنند. بنابراین، با کودکان همبازی شوید، در شادی آن ها شریک شوید. نقاشی کردن و مانند آن با کودک فرصت خوبی را برای شما فراهم می کند تا با او در محیطی آرام به گفت وگو بنشینید.

 

 

برنده شدن به اندازه ی شرکت کردن و لذت بردن از فعالیت ها مهم نیست. یکی از مهم ترین سوالاتی که از بچه ها می پرسید این است که «برنده شدی؟»، بنابر این به جای اینکه بپرسید «برنده شدی؟»، بهتر است از او بپرسید «لذت بردی؟».

 

متاسفانه در هدف گرایی فقط موفقیت و برنده شدن مورد توجه قرار می گیرد. این طرز تلقی می تواند برای کودکانی که با فعالیت های جدید می آموزند و تجربه می کنند مایوس کننده باشد. در حالی که، برای بچه ها شرکت کردن و لذت بردن مهم است.

 

 

سعی کنید از تلویزیون به عنوان پرستار کودک استفاده نکنید. برای کودکان برنامه های خاصی را از تلویزیون انتخاب کنید. بعضی برنامه ها علاوه بر سرگرم کنندگی آموزنده نیز هستند. استفاده از تلویزیون برای کودک باید با نظارت منطقی والدین باشد.

 

 

شروع مدرسه رویدادی بزرگ برای بچه هاست. «مدرسه بازی» می تواند روش مثبتی برای دادن برداشت کلی از زندگی در مدرسه به آن ها باشد. سعی کنید آن ها را در یک مهد کودک یا محیطی نظیر آن ثبت نام کنید تا فرصت بودن با کودکان دیگر و دوست پیدا کردن را برایشان فراهم آورید. کودکان می توانند اصول اولیه آموزشی، تصمیم گرفتن و با مشکلات کنار آمدن را بیاموزند.

 

 

کودکان برای کشف و پیشبرد مهارت های جدید و عدم وابستگی نیاز به فرصت دارند. در ضمن، آن ها باید بیاموزندکه رفتارهای خاصی غیر قابل پدیرش است. آن ها باید مسئول نتایج اعمال خود باشند.

 

کودکان به عنوان عضوی از خانواده باید از قوانین خانواده پیروی کنند. انضباطی به آن ها عرضه کنید که مناسب و دایمی باشند. بچه ها این مهارت های اجتماعی را با خود به مدرسه و در نهایت به محیط کار می برند.

 

 

_ محکم، اما مهربان و واقع بین در انتظارات خود باشید. بالندگی کودکان بستگی به محبت و تشویق شما دارد.

 

_ مثال خوبی باشید؛ نمی توانید از فرزند خود انتظار خویشتن داری و خود داری داشته باشید، در حالی که خودتان اینگونه رفتار نمی کنید.

 

_ از رفتار کودک انتقاد کنید نه خود او. به جای اینکه بگویید «تو دختر یا پسر بدی هستی»، بهتر است بگویید: «کاری که انجام دادی بد بود».

 

_ از غر زدن، تهدید کردن و رشوه دادن خودداری کنید. بچه ها یاد می گیرند که نق زدن ها را ندیده بگیرند. تهدید کردن و رشوه دادن نیز موثر نیست. به بچه ها دلایل اینکه چرا آن ها را به انضباط عادت می دهید و نتایج نهایی اعمال آن ها چه خواهد بود را شرح دهید.

 

_ درباره ی احساسات خود با آن ها صحبت کنید. همه ی ما گاهی عصبانی می شویم. اگر از کوره در رفتید، درباره ی آنچه اتفاق افتاده با او صحبت کنید و دلیل عصبانیت خود را با او در میان بگذارید. اگر کار شما اشتباه بود، از او معذرت بخواهید.

 

به خاطر داشته باشید هدف، کنترل کودک نیست، بلکه کمک به او برای یادگیری خویشتن داری است.

 

 

گاهی ترسیدن برای کودک مفید است. هر کس در زمانی از زندگی خود، از چیزی می ترسد. ترس و اضطراب نتیجه ی تجاربی است که آن ها را درک نمی کنیم. اگر فرزندان شما ترس هایی دارند که از بین نمی روند و رفتار آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد، اولین قدم شما باید این باشد که، ببینید چه چیز آن ها را می ترساند. محبت بورزید، صبور باشید و به آن ها اطمینان خاطر ببخشید. از او انتقاد نکنید. به یاد داشته باشید که ترس ممکن است برای بچه ها واقعی باشد.

 

ادا و اصول های عصبی، خجالت، کناره گیری و رفتار پرخاشگرانهممکن است علائم ترس بچه ها باشد. تغییر در خوردن و خوابیدن طبیعی ممکن است نشان دهنده ی ترسی بیمار گونه باشد. کودکانی که خود را به بیماری می زنند یا همیشه اضطراب دارند، ممکن است مشکلاتی داشته و نیاز به توجه دارند.

 

ترس از مدرسه می تواند بعد از یک رویداد تنش زا نظیر رفتن به منزل جدید، تغییر مدرسه یا بعد از حادثه ای در مدرسه اتفاق بیافتد. به یاد داشته باشید، بچه ها اغلب بعد از مدتی در خانه ماندن به علت تعطیلات یا بیماری دوست ندارند به مدرسه برگردند.

 

 

پدر و مادر و افراد خانواده اغلب اولین کسانی هستند که متوجه می شوند کودک مشکلاتی از نظر احساسی و رفتار دارد. مشاهدات شما به اضافه ی مشاهدات معلمان و سایر مراقبان، باعث می شود بتوانید در جست و جوی کمک برای فرزندتان باشید. اگر نسبت به مشکلی مظنون هستید یا سوالی دارید، با متخصص کودکان مشورت کنید یا با متخصص سلامت روان تماس بگیرید.

 

 

 

* کوتاهی در انجام تکلیف مدرسه

 

* نمره های کم، به خلاف کوشش زیاد

 

* اضطراب و نگرانی دائمی

 

* امتناع مکرر از رفتن به مدرسه یا عدم شرکت در فعالیت همسالان

 

* بیش فعالی یا بی قراری

 

* کابوس های دائمی شبانه

 

* پرخاشگری و ناآرامی دائمی

 

* کج خلقی همیشگی

 

* افسردگی، غم، زود رنجی

 

سلامت روحی و جسمی فرزند شما هر دو مهم هستند

 

 

_ غذاهای مغذی

 

_ خواب و سرپناه کافی

 

_ ورزش

 

_ مصونیت ها

 

_ محیط زندگی سالم

 

 

 

 

_ خانواده ی با محبت و حامی

 

_ فرصت برای صحبت کردن با خانواده

 

_ فرصت برای بازی با کودکان دیگر

 

_ امنیت و آرامش

 

_ راهنمایی و انضباط مناسب

 

 

 

منبع نشریه: National Mental Health Association

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: